พระมหากษัตริย์ไทย

พ่อขุนรามคำแหงมหาราช  หรือ  พญาร่วง หรือ  พระบาทกมรเตงอัญศรีรามราช   เป็น พระมหากษัตริย์ พระองค์ที่ 4 ใน ราชวงศ์พระร่วง แห่ง ราชอาณาจักรสุโขทัย  เสวยราชย์ประมาณ  พ.ศ. 1822   ถึงประมาณ  พ.ศ.1841  พระองค์ทรงเป็นกษัตริย์พระองค์แรกของไทยที่ได้รับการยกย่องเป็น "มหาราช" ด้วยทรงบำเพ็ญพระราชกรณียกิจอันทรงคุณประโยชน์แก่แผ่นดิน ทรงรวบรวมอาณาจักรไทยจนเป็นปึกแผ่นกว้างขวาง ทั้งยังได้ทรงประดิษฐ์ตัวอักษรไทยขึ้น ทำให้ชาติไทยได้สะสมความรู้ทางศิลปะ วัฒนธรรม และวิชาการต่าง ๆ สืบทอดกันมากว่าเจ็ดร้อยปี พระประสูติกาล แก้ไข พ่อขุนรามคำแหงมหาราชเป็นพระราชโอรสองค์ที่ 3 ของ พ่อขุนศรีอินทราทิตย์ กับ นางเสือง  พระเชษฐาองค์แรกสิ้นพระชนม์ตั้งแต่พ่อขุนรามคำแหง ยังทรงพระเยาว์ พระเชษฐาองค์ที่สองทรงพระนามตาม ศิลาจารึก ว่า "พระยาบานเมือง" ซึ่งได้เสวยราชย์ต่อจากพระราชบิดา และเมื่อสิ้นพระชนม์แล้ว พ่อขุนรามคำแหงมหาราชก็เสวยราชย์แทนต่อมา ตาม พงศาวดารโยนก  พ่อขุนรามคำแหงมหาราชแห่ง กรุงสุโขทัย   พญามังราย มหาราชแห่ง ล้านนา  และ พญางำเมือง แห่ง พะเยา เป็นศิษย์ร่วมพระอาจารย์เดียวกัน ณ สำนักพร